Dominiq V.D. wall.

“ Een jaar of zes geleden begon dominiq V.D. wall., naast zijn sculpturale werk, opnieuw op doek te schilderen.
Verbazend hoe hij zelfs op klein formaat een onmetelijke omgeving oproept, een bleek en heel erg leeg landschap. Altijd sober, maar zeer precies geschilderd. Meestal is het spaarzaam bevolkt door ragfijne lijntjes met een gebogen kop. Met zo’n lijnfiguurtje erbij wordt het zwarte motief dat hij ‘pioniersboom’ noemt, immens groot. Elders komt in de lege weidsheid, zwarte rook uit een spleet. In een ander, meer wolkig vergezicht lijkt het een industriële rookpluim, die er verrekt ongezond uitziet.
Een post-apocalyptisch universum ? Niet helemaal. De kunstenaar evoceert altijd het scharniermoment tussen het einde van een tijdperk en een nieuw begin. Er hangt iets van het sublieme in de lucht, zoals de Ierse filosoof Edmund Burke het definieerde aan de hand van verschrikkingen en verwoestende natuurkrachten die tegelijk angstaanjagend en betoverend zijn.”
(tekst Christine Vuegen, 2018)

‘ELK GOED WERK BEZIT EEN STUK AUTOBIOGRAFIE VAN ZIJN MAKER. HET VORMT DE ‘ONZICHTBARE POORT’ WAARLANGS DE KIJKER HET WERK WORDT BINNENGELEID’. DOMINIQ V.D.WALL.1997

Ruimschoots 30 jaar lang bouwt Dominiq V.D. wall. gedreven aan een beeldend oeuvre. Kenmerkend zijn de verhalende, poëtische inhouden en een krachtig meesterschap. Hij tekent, sculpteert, bouwt, praat of schrijft, letterlijk en figuurlijk met vuur, vormelijk en inhoudelijk met métier. Het aanvankelijk toegepaste vuur tot smelten van was en plastiek (’92-’98) werd gaandeweg (’98- …) verfijnd tot meer duiden van metaforische inhoudelijkheden omtrent ‘verschijnen en verdwijnen’.

Hij leest, denkt, bekijkt en becommentarieert de hedendaagse wereld. Hij maakt zich ongerust en denkt positief. Hij is er steevast van overtuigd dat we nu beelden nodig hebben die troosten in een op hol geslagen beschaving. Zijn engagement vindt taal en teken in zijn werk.